Over de serie planten in Quarantaine 2020 Esther Bruggink

Bij het zien van het werk van Esther Bruggink helpt een loep in de hand.
De ongekend fijnzinnige werkwijze, de manier waarop papier, vaak met behulp
van een inwendig raamwerk van ijzerdraad, van het platte vlak wordt opgetild naar 3 dimensies.
Waarbij de verschillende onderdelen met naald en draad aan elkaar zijn gekoppeld.

Dan inzoomen om te verder kijken….
naar wat achter het half transparante papier in het werk is opgenomen. Zoals bij het zien
van planten vlak onder het wateroppervlak.

Beschermen, bewaren, koesteren…
en laten zien, op een manier die een uitnodiging is om verder te kijken.

De recente serie ‘bloemen quarantaine’ is geïnspireerd op de wens
om wat fragiel is, ook de natuur in bredere zin, te bewaren, een veilige plek te geven.

Esther Bruggink: “Ik wil het efemere koesteren en beschermen. Niet, zoals de mens de laatste decennia gedaan heeft, de natuur alsmaar op grove wijze naar zijn hand zetten, maar haar natuurlijke continue verandering bestuderen en waarderen. Door bloemen in een bijna immateriële wereld te plaatsen waarvan je slechts een glimp kunt opvangen zijn het bloemen ‘in quarantaine’ geworden, beschermd met een wit vlies. Vele organismen zijn inmiddels zo kwetsbaar dat ze bescherming nodig hebben. Maar ik hoop op een nieuwe wereld, een cocon waaruit onuitputtelijk nieuw leven kan ontstaan.
De bloemen in Quarantaine zijn als het ware omheind als een Hortus Conclusus, ze roepen een hemels beeld op, waarvan de kiemen in de werkelijke natuur aanwezig zijn. Als wij de natuur op respectvolle wijze onderzoeken bedankt zij ons daarvoor door ons verwondering te schenken, een van de meest oprechte en zinvolle emoties die de mens kent.”

Geschreven door Mirjam de Winter en Esther Bruggink




`Marieke`, Schoonoord 2010
Dit kunstwerk is een eerbetoon aan “Marieke”, uit de volksvertelling “Ellert en Brammert”.

Het verhaal laat de psychologische ontwikkeling van een jonge vrouw naar volwassenheid, op symbolische wijze, zien.
Het kunstwerk toont het moment dat Marieke aan de rand van het, door de twee reuzen met draden bespannen, veld zit, hopend een glimp op te vangen van de reuzen.
Het glas onder de grond refereert aan de onpeilbare wereld van de reuzen, waarvan de glinstering de aandacht van het meisje heeft gewekt.
In dit moment van nieuwsgierigheid ligt de onvermijdelijke toekomst al op de loer.



“Rusalka”, 2006, Esther Bruggink

I would like to leave here, to escape from the watery depths, to become human and live in the golden sunshine!

“... zo zingt Rusalka in de gelijknamige opera van Dvorak. Deze opera gaat over het sprookje “De kleine zeemeermin”. Zij verlangt ernaar in een andere, dan haar oorspronkelijke wereld te leven. Dit verlangen is zo groot dat ze er zelfs haar stem en haar onsterfelijkheid voor over heeft. Juist door deze te grote opoffering verliest zij zichzelf en kan de prins naar wie zij zo verlangde haar niet serieus nemen. Vol verdriet lost zij op in het oneindige schuim van de zee.
De psychologische betekenis van sprookjes vormen vaak een bron van inspiratie voor mij. De kwetsbaarheid van de mens in zijn (onvervulbare) verlangen intrigeerd me.
De sculptuur “Rusalka” is gemaakt van transparant materiaal waar doorheen, afhankelijk van de lichtval, een structuur van aders of schubben te zien is. Haar longen zijn aan de buitenkant van het lichaam geplaatst. Hierdoor verwijzen ze enerzijds naar de vleugels van een engel waarmee zij naar een andere (droom)wereld zou kunnen vliegen, anderzijds tonen zij de kwetsbaarheid van de verlangende mens.